‘Kamiel, heb je dat artikeltje al geschreven waar Pascal je om vroeg?’

‘’Nee papa. Ik heb daar geen tijd voor. Dat is omdat ik altijd moet afwassen van u.’

‘Moet ik het dan schrijven?’

‘Doe maar!’

Bij deze…

Zondag om 11u45 stapten we in de auto richting Lebbeke om te crossen.

‘Borstnummer mee?’ ‘Ja papa.’ ‘Spikes mee?’ ‘Jaah papa (iets verveelder).’ Hij zal me geen twee keer liggen hebben denk ik. We rijden in Wetteren de E40 op. Papa, ik ben iets vergeten te eten. ‘Godver’ denk ik, terwijl ik uiterlijk kalm probeer te blijven. Vanuit de oprit rijden we meteen weer af richting het winkeltje van het tankstation. Terug in de auto smikkelt hij het stukje cake en de banaan op. (Twee uur voor de wedstrijd nog eten bleek een slecht idee. De banaan kwam blijkbaar nog een paar keer terug tijdens de wedstrijd.)

Na een vlotte rit komen we aan in Lebbeke. De rugzak wordt bij de hoop geparkeerd. Het sociaal contact met papa wordt ingeruild voor beter: de vrienden. Samen beginnen ze aan de parcoursverkenning en de opwarming.

Zoals steeds ben ik niet de enige STAXpapa/mama/opa… van de partij. Papa Myron en Jarne, Mama Daniël, Opa Margot, papa Stan, …  Het STAX-supportersleger is weer sterk vertegenwoordigd. Na enkele crosswinters en pistezomers beginnen we elkaar ook al wat te kennen. Bruno en Martha ken ik ondertussen zelfs bij naam :-) Samen moedigen we onze atleten aan. Komaan! Goed bezig! Meegaan hé! Niet lossen! Je kan het terug toelopen dat gat! enz… enz… Of de atleten er iets aan hebben weet ik niet.

Een papa van een andere club vertelde me onlangs dat hij wel wat jaloers is op die grote groep STAX-supporters die er altijd is: ‘Het leeft precies wel, die cross bij STAX.’ Ja! Absoluut! De verantwoordelijken voor dit succes zijn natuurlijk niet wij, de supporters. Wij zijn eerder de zichtbare kers op de taart. Het zijn de trainers, coördinatoren, bestuurders en geëngageerde vrijwilligers die de pluimen daarvoor verdienen. En uiteraard deden alle crossers opnieuw hun best!

Op weg terug naar huis en bij gebrek aan vrienden zijn Kamiel en ik terug on speaking terms. ‘Ja hoor, dat helpt dat supporteren! Zeker als jullie samen in grote groep staan en veel lawaai maken.’ Laat ons er samen werk van maken mama’s en papa’s! En ik ben wel benieuwd naar jullie naam nu, eigenlijk.

Matthias

a.k.a. Papa Kamiel